کد مطلب:23575 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:19

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

اگر هدف رسيدن به خداست پس چه فرقي است بين اين كه از راه خداپرستي به خدا برسيم و يا از راه بت پرستي؟

براي رسيدن به هر هدفي بايد از راه مخصوص آن گذر كرد، و اصولاً بين راه و هدف نيز بايد سنخيت وجود داشته باشد. يعني از نظر عقل، اين مطلب قابل پذيرش نيست كه انسان با خوردن آب، گرسنگياش بر طرف شود، و يا دانشجوي مشتاق رشته پزشكي، با تحصيل در رشته مهندسي مكانيك، پزشك شود. در مورد مسألة خدا پرستي نيز چنين است. با پرستش سنگ و چوب و ساير مصنوعات دست بشر كه فهم و شعور و اختياري از خود ندارند، ارتباط با منبع كل هستي كه سراسر كمال و جمال و از هر عيب و نقصي پيراسته و مبراست، ممكن نميشود. آيات «الا تَعْبُدوا الا الله، الا تَعْبُدوا الا ايّاه» در گفتار بسياري از انبيا (:) در قرآن مجيد آمده، از جمله در دعوت پيامبر، در دعوت حضرت نوح و حضرت يوسف، (:) كه پرستش غير خدا را به شدت نهي كردهاند. همچنين خداوند در سورة انبيا آية 98 دربارة معبودان باطلي كه مشركان ميپرستيدند ميفرمايد: «انّكم و ما تعبدون من دون الله حصَبُ جهنّم أنتم لها واردون» شما و آن چه غير خدا ميپرستيد، امروز همه آتشافروز دوزخيد و همگي در آن آتش وارد ميشويد!؟

پس روشن است كه انتخاب راه خداپرستي با سليقههاي شخصي ممكن نيست، و عبادت مورد رضايت و قبول الهي همان پرستش بدون واسطه خداي يگانه است.

حضرت امير المؤمنين علي (7) ميفرمايد: «الانسان عبدُالاحسان» انسان بندة احسان است; آيا سزوار است به جاي سر به خاك ساييدن بر آستان آن رب كريم كه هستي از اوست و او نيز با لطف بيپايان خود راه عبادت بدون واسطه را به ما ياد داده است، در مقابل اشيأ بيروح و جان سجده كنيم؟!